در ایران رسم بر اینه که اگه اراده کنن یه شخصیت (یا قشری) مطرح چه سیاسی چه غیر سیاسیو تخریب کنن از کانال مسائل ناموسی و جنسی وارد عمل می شن... بدبختی این نوع تخریب هم زود هم خوب! جواب میده.

مثلا حرفی که در مورد جامعه روحانیت بکرات شنیدیم: که آخوندا از همه بدترن یه زن ثابت دارن و چند تا موقت... یا آقای فلانی رو می شناسید با اون همه ریش و ... دو تا زن داره... یا هر چی درمیاد از زیر چادر چادریا درمیاد... یا خانم فلانیو میشناسید که فلان سمتو داره دو تا دختر داره که فلان مدل و فلان وضع می گردن...

نکته قابل تامل اینه که دینمان شدیدا ما رو از قضاوت، غیبت و تهمت نهی می کنه ولی ما از دین که چه عرض کنم از آورنده این دین هم بهتر و بیشتر!!! می دانیم. ( تزهای تخیلی یومیه دال گفته بنده اس...)

چند وقت پیش یکی بهم گفت: ایت ا...  ( بازم مجبورم سه نقطه بذارم)... که می شناسی؟ می گن: رفته بوده شهرستان سخنرانی...خلاصه بله یه خانم ...

گفتم : خب به تو چه؟ چشماش چهارتا شد که من یا مطلبو نگرفتم یا خیلی بی ادبم.

ادامه دادم: نه تنها به توچه بلکه به من چه...اولا مگه خودت دیدی؟ مگه حضرت امیر(ع) نفرمودند: بر دیده هاتون اکتفا کنید نه شنیده هاتون، دوما: مگه نمی گن: دیدی هم چشمتو ببند یعنی من ندیدم... افشا سر و بردن آبرو مومن که خیلی بدتر از کار آیت ا... فلانیه.

چقدر بدبخت و حقیر بودن کسانی که این جوری شهید بهشتی رو تخریب کردند و البته متاسفانه یه برهه ای هم جواب داد و شهادت مظلومانه ایشون، همشونو هم شرمنده کرد و هم گرفتار( تا زمانیکه حلالیت خواهی نکنن گرفتارن دیگه...) .

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

عزیزانی که چند وقتیه به من گیر دادند که چرا از معضلات جامعه نمی نویسی؟  باید بگم : هی گیر ندیدید، توی آرشیوهای اخیر هست ... زحمت مطالعه یا اقلا مشاهده شو بکشید.