|
برگزیده همایش پارسی بلاگ و جشنواره امام من 
| ||
|
به بهانه مطلب دست علی(ع) آسمانه این مطلب را می نویسم حاج خانم مادر یک دوست بسیار خوب و محترم داشتند و دارند به نام خانم گاف که ایشان از آموزگاران برجسته، مومن و موفق جنوب شهر تهران بودند (سالیانیست که در کسوت بازنشستگی روزگار می گذرانند)، همسر خانم گاف در سال 61 در عملیات والفجر مقدماتی مفقودالاثر شده بودند خانم گاف فقط یک پسر داشت که همسن من بود و اسمش مجید، حاج آقا و حاج خانم بقدری این بچه رو دوست داشتند که توی خانواده ما همه به ایشون می گفتند : دوست مجید دوست مجید دوران کودکی من و آقا مجید فعلی، عقب ماندگی ذهنی دارند ولی از دولت سر مادری مانند خانم گاف از کودکی هم با ادب هستند و هم مومن. قضیه شهادت پدر دوست مجید برای حاج آقا پدر و حاج خانم کافی بود که همه خانواده بفهمند ایشان در قلب و چشم آنها چه جایگاهی دارند... یک روز (همون سالها) دوست مجید دوچرخه منو گرفت و تمام بعد از ظهر کنار بلوک ایستاد هر ترفندی زدم دوچرخه رو نداد که نداد...با عصبانیت وارد خونه شدم با لحنی حق به جانب به حاج آقا پدر گفتم: بابا دوست مجید دوچرخه منو گرفته و هر چی بهش میگم نمی ده..حاج آقا چنان چشم غره ای بهم رفتند که هنوز که هنوز بعد از گذشت بیست و اندی سال از حاج آقا پدر همچنین برخوردی ندیدم... توی همون حال و هوای کودکی فهمیدم که چقدر دوست مجید برای حاج آقا پدر ارزش دارند... حاج آقا پدر به تمام خانواده به شکل وصیت گفتند: چه الان که زنده ام و چه زمانی که در قید حیات نبودم حواستون باشه که خانواده شهدا و خانواده فقرا در منزل من بهترین و بالاترین جایگاه رو دارند...حاج خانم مادر سریع گفتند ما که راضی نیستیم ازتون، دل خانواده شهدا رو بشکونید... حاج آقا پدر و البته حاج خانم مادر وقتی می خواستند برای عروسی بچه هاشون و ولیمه حجشون به خانم گاف کارت دعوت بدهند تنها کارتی که چک می کردند کارت این خانواده بود چون حتما باید روی کارت مرقوم میشد: جناب آقای مجید سرمدی و مادر ارجمندشان پدر دوست مجید سال 72 با یه تیکه لباس و یک پلاک خاکی پرکشید بسوی پسر و همسرش برای وداع آخر جمجمک برگ خزون یه پلاک و یه استخوان از توخاک اومد برون
[ دوشنبه 89/2/20 ] [ 11:27 صبح ] [ رضوانه (نگهبان بهشت) ]
[ نظرات () ]
|
درباره وبلاگ  | |
