با همون دو تا شرح حدیث اول یعنی نفس و ریا بهم ریختم هم خودم هم برنامه های آینده زندگیم هم آرزوهام (که همیشه فکر می کردم آرزوهام خیلی هم انسانیه)...خلاصه همه چیز

هر قدمی که برمی دارم میگم آیا حرکتم و پیشرویم بخاطر خداست...تا الان سه دهه از خدا عمر گرفتم ولی واقعا کدوم کارم صرفاً به خاطر خود خود خدا بوده ...تقریبا هیچ با خلوص صد در صد...

وقتی وارد جزییات زندگیم میشم می بینم خدا هیچ جا نبوده حتی در اندک عباداتم ... خدا در هیچ کجای زندگیم نبوده مگر برای ثانیه ای بر سرزبان...آن هم از روی عادت

وای راستی من نمی خوام بمیرم؟...یا من نمی دونم بعد از مرگ فرصت جبران ندارم؟ پس این همه غفلت، تساهل، معصیت برای چی؟

وای از روزی که به حدیث چهلم برسم...