نقاره زن بزن بر نقاره خود که میزنی بر دل من و می بری دل مرا به بقیع، به مظلومیت مدینه و نوای تکان دهنده تو می رهاند مرا از هرچه آهنگ زمینی است.

در تولد جمعه دیگر در مقابل سلطان بی بدیل ایران زمین به ناگاه دلت پر می زند به بقیع به کربلا، سامرا و... با دیدن عظمت بارگاه ثامن الحجج(ع) چقدر دلت می گیرد و چقدر دل تنگ بقیع می شوی ...وای چقدر حسن(ع) مظلوم است...انتشار مظلومیت حسن(ع) نه فقط بر زمینیان معروف هست بلکه دل آسمانی آسمانیها را هم می لرزاند...

در صحن ثامن الحجج (ع) همه در یک چیز مشترکند آن هم عشق است ...چهره های گریان و خندان، به قامت عبادت ایستاده و یا به خاک عبودیت افتاده، جوان و پیر....

نمی دانم آنها چه می کنند با دل ما که عشقشان همیشه ازلی و ابدی می خوانیم...کاش میشد این اندک زمانی را که در این وادی فانی هستیم...قسمتهایی از زندگیمان را به عشق مزین کنیم به پابوسی عشق برویم تا زندگیمان با ارزش شود.

 خورشید در ابتدای هر طلوع به بابوس شمس الشموس ارض طوس می آید نور و ضیا جهانیش را از ایشان می گیرد و از ایشان رخصت می گیرد که برای تابش بر زمین. خورشید هر روز صبح با بوسه زدن بر این گنبد و بارگاه مسئله مدیون بودنش را متذکر میشود که هرچه دارم از تو دارم....پرندگان به پروازدرآمده صحن و سرای رضوی به من و تو تلنگر می زنند که ای شمایید که مانند ما ریزه خوار خوان گسترده رضایید به پرواز درآیید و از هر چه دام زمینیست برهایید...من و تویی که در خوابیم همه ما را می خوانند برای تسبیح گویی و عشق ورزی...