جنگ حقیقتاً چه تلخ واژه ایست حتی برای کشور برنده. از اول آفرینش بشر تا کنون. کشور برنده هم چقدر باید خون مفید بدهد تا پیروزی را بدست آورد. تا بیست سال پیش منفورترین آدمها در نزد ما عراقیها بودند کودکانمان حتی در بازیهای کودکانه شان هم دوست نداشتند عراقی باشند ولی الان در یک قطار در یک کوپه کنار تو می نشینند و تو صمیمانه از آنها پذیرایی میکنی البته به پاس و اهمیت شیعه بودنشان و لی در زمان جنگ دین هم اهمیتی ندارد.قدرتهای برتر در مسند خود به آرامی می نشینند و کشورهای کوچکتر را مانند عروسکهای خیمه شب بازی به حرکت درمی آورند تا....ادامه بحث بسیار گسترده است بماند آنقدر از جنگ خاطره بد دارم که بحث در جنگ در حوصله کنونیم نمی گنجد...

چقدر حرفهای سید کریم و پسرش منتظر در مورد وضع کنونی عراق و خرده قدرتهای کنونی کشورش و قائد ملعونشان ناراحت کننده بود چقدر نسبت به ایران ابراز علاقه می کردند و چقدر انزجار خودشان را از حکومت حاکم زمان جنگ صریح بیان می کردند خیلی دوست داشتم به قول النینو دریچه ای به قلبشان باز می کردم و ببینم واقعیت دارد نفرتشان...نکته جالب این بود تمام مردان جنگ و دولتمردان ایران در زمان جنگ تحمیلی را می شناختند...البته هم جالب و هم عجیب... به قول سید کریم: اللهم انطلقنا من الامریکا و اولاد بنی اسراییل و وهابیون .  اللهام انصر جمهوری اسلامی و سید حسن نصرالله و آیت الله سیستانی. ان شاالله دعایشان مستجاب و همیشه برقرار.