هو المنتقم

دوران کودکی غالب آدمها دوران شیرینیه یکی از دلایلشم عدم هضم  و درک بعضی از مسائله که اینم نعمت دوران طفولیت محسوب میشه...

مثلاً ما بچه هایی که دوران کودکیمون توی دوران جنگ بوده نسبت به بچه های دهه های بعد از خودمون خاطرات بیشتر و متمایزتری داریم:

جنگ و رزمنده های لاغر و خندان و جبهه های برهوت

امامِ همیشه راسخ، آرام و محبوب

تحریم و صف های طولانی کوپن و دفترچه بسیج و ایضاً صفوف طولانی و پرجمعیت نماز جمعه

جبهه رفتن های مکرر یکی از اعضای خانواده

شبهای بمب باران و تجمع همسایه در دل تاریکی شب در کنار همدیگه

پخش سرودهای مذهبی از بلندگوهای شهر

بمب گذاری ها و ترور های لاینقطع منافقین

جمع آوری کمک های مردمی در خانه و مساجد

همه و همه اجزای لاینفک کودکیمان هستند گاهی تلخ بودند گاهی باعث افتخار ... مرارتهای بعضی از اتفاقات به مدد عدم قدرت آنالیز کودکی خیلی هم درک نشد.

تنها و تنها پدیده منحوس و منفور کودکی ام:

وجود و چهره صدام حسین با صورتی گوشتالو با سیبیل های زشت با خنده های هرزه ماننده که حتی مشاهده اسارت فضاحت بارش از یه گودال در نهایت حقارت هم در نحوستش تخفیف نداد.

نهم دی روز اعدام همین آدم خبیثه که تنها عامل تلخی ذهن کودکیمه.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

موضع محبوب و مخالف شخصیت این پست:

http://yasebaran.parsiblog.com/Posts/89/