نمیدونم چرا این ترانه رو گوش کردم یاد خودم افتادم...چقدر حرف توی دلم هست که دوست دارم به آدمش بگم ولی از بیانش اکراه می کنم...دوست دارم طرفی که داره حرفهامو گوش میکنه یک شنونده عالی، رازدار، با قوت درک عالی باشه که در خلال صحبتهام اشتباهاتم رو گوشزد کنه....یه جایی باهاش حرف بزنم که از هیچ چیز نگرانی نداشته باشم حتی از گذر زمان، و حتی از گذر دوست برای همیشه.....ولی شنیدم میگن زیبایی آدمها به واگو نکردن حرفهای درونیشونه...دوست دارم یک تحولی اساسی زندگی از بنیاد عوض کنه ولی با دل پرکینه، دست تنها هیچ کار نمشه کرد...

شقایق کینه تو قلبش نداره     ولی با دشمنش سازش نداره

 آره کوتاه عمرش زیر رگبار    آخه اون طاقت ترکش نداره