هو القوی و القریب

زنی که چندین ساله شد.

خواننده ای که حکمت شادان را دریافت نکرد، صد سال تنهایی را نخواند ولی برباد رفته را صد بار خواند...شادی، تنهایی و بر باد رفتگی!!!

تکه چوب های اقاقیا و عنابش روی میز ننشست و خاتونش برای تکه تکه شدن و رسیدن به مرز زیبایی بی قرار تماس دستهایش با کمان اره است.

دل رمیده اش را کسی انیس و مونس نشد او هم عاشقانه ها را بی پاسخ گذاشت.

به عقد دختر دو ساله همسایه تاسف خورد و ناباورانه بر بیماری مادر دختر همسایه خندید.

صدایی را شنید و باورش کرد و آن را دید و باورش نکرد. عهدهایش ایفا و قولهایش وعده نشد.

تا بود نبود تا رفت ناپدید شد.

خواب دنیا را جدی گرفت و متضرر شد، باورش نکرد و فراموش شد. خورد و لذت نبرد، گرسنه ماند و ایمانش دزدیده شد.

یک تار مویش دیده نشد و دلش برای غنا و غیبت پر کشید.

حلال مشکلی شد و خودش مشکل ساز...

در ساحل خدا را ندید تا به برمودا نزدیک شد، سکان را به دست خدا داد...

عاقلی که عقلش شکست خورده، عیوب نفسش زیاد ولی اماره اش همیشه پیروز! منتظری که منتظر همه هست بجز یک نفر (عج) که روزی برایش صد دعای می کند آن هم مستجاب...

دنیا را باور ندارد و دائماً برایش گریان است و معادی ـ که انگشت دستش از طفولیت یادآوریش می کند ـ را باور دارد ولی نه گریان هست و نه ترسان...