گاهی از این تکرار چقدر خسته ام روزها و شبها به هم گره خورده اند از سرعت گذرشان انگشت به دهان. هردو با بی رحمی تمام می گذرند و من می مانم هزاران سئوال بی پاسخ، روزها زودتر می گذرند یا شبها ؟

به قول شریعتی بزرگ: «روز و شب مانند دوموش سیاه و سفید ریسمان عمر انسان را می جوند و کوتاه می کنند».

در شگفتم که هر روز می گذرد و به مرگ و رستاخیز نزدیک می شوم و من دست خالی. حتی از اتفاقات دنیا دنی هم اندک عبرتی حتی برای ثانیه ای نمی گیرم. هر روز صبح وقتی می خواهم وضو بگیریم با خودم می گویم شاید امروز روز آخر باشد.........موج منفی برای شروع روز ساتع نمی کنم تلنگریست که از معصیت فاصله بگیریم و کارهای ناتمامم را تمام کنم ولی ساعتی بعد این تلنگر هرچقدر هم تکان دهنده باشد به نسیان سپرده می شود تا صبحی دیگر و تلنگری دیگر چقدر تلنگرهای بی اثر زندگیم زیادند و چقدر عبرت گیرنده کم. کاش قبل از اینکه وجودم به سخره گرفته شود به تلنگرها پاسخ مثبت می دادم ولی افسوس..............................................